SEVDİM

Sevdim. Tıpkı ikinci yılında baharın gelişi gibi... Uzun ve yalnız, yalnız ve soğuk, soğuk ve üşüten bir kıştan sonra... Evren çiçeklenirken, çiçekler açtım sevgimle... Anladım ki boş kalbim ağırlık yapıp durmayacak artık göğsümde.

Sevdim. Hem de görür görmez... Bir yalancı olabilirdin, bir madrabaz ya da bir hırsız... Hesaplamadım... Hemen verdim gönlümü. Çok şükür ki öyle değildin. Bir çocuktun öksüz ve bilmeyen... Kestirmelerden gidemiyordun, uzundu yolların hep. Kayıtsız şartsız sevgi istiyordun, karşılığını vermeyecek olsan bile.

Sevdim. Hayal ederken seni, henüz rastlaşmadığımızda... Şiirler okurdun bana, şarkılar söylerdik, dansederdik. Birlikte gülerdik, kahkahalarımız çocuksu... Bazıları gerçekleşmedi ama ben yine de sevdim.

Ben senin sadece güzel gözlerini değil, çirkin burnunu da sevdim. Uyandığımda ilk aklıma gelenin sen olmasını... Baktırdığım fallarda çıkmanı sevdim. Endişelerini sevdim, korkularını, yalnızlığını... Sevdanı sevdim, başka birine duyduğun sevdanı... Senin sevdiğin şarkıcıları sevdim, senin sevdiğin kitapları...  Sımsıcak şefkatini, kollayan gözlerini sevdim. Çocuksu neşeni, ince uzun ellerini, konuşurken titreyen ince sesini sevdim. Şarkıları kötü söylemeni, bozuk sesler çıkarmanı, kurallı konuşmamanı da…

Seni seven kalbimi sevdim.

Ben senin sadece ilgini değil, ilgisizliğini de sevdim. Aramamanı, karşıma çıkmamanı, beni hayallerimle yalnız bırakmanı da sevdim. Gidişini sevdim, sessiz, vedasız... Arkandan ağlayışımı, umutsuzluğumu da sevdim.

Sevdim. Beni sevdiğin için değil... Beni mutlu ettiğin için değil... Beni hiç terketmediğin için değil... Hesapsız, çıkarsız, yalansız, dolansız, riyasız SENİ SEVDİM.

Gülşen Uslu